Georgie

 

Na door de douane in Duits, Frans, Engels en gebarentaal toegesproken te zijn lukte het ons om de grens met Georgië in relatief korte tijd te passeren. In eerste instantie werden we bijzonder aangenaam verrast door de stad Batumi. Een prachtige moderne stad met geweldig mooie gebouwen, mooie mensen en vooral zeer schoon. Een gebouw viel vooral op door de aangebouwde kermis attractie.

Onze indruk hebben we vanaf toen aanzienlijk moeten bijstellen. In het echt is Georgië gevuld met Russische psychopaten met bierbuiken. We hebben geluk met onze grote zware auto’s want in het verkeer geld het recht van de sterkste. Inhaal manoeuvres hebben ons regelmatig de adem benomen. Linksom, rechtsom het maakt niet uit maar erlangs komen ze. Daarbij was er nog een klein probleempje. De juffrouw in het toeristenburo keek ons al niet-begrijpend aan toen wij vroegen waar we een autoverzekering konden kopen. Dat was helemaal niet nodig. In het geval van een probleempje kon dat allemaal in den minne geschikt worden. Nou daar leek het niet op toen een tweetal auto’s elkaar raakten en 600 kilo Russisch vlees even ging uitmaken wie hier schuld had.

Het platteland wordt bewoond door oude tandeloze vrouwtjes en meer mannen met bierbuiken allemaal heel vriendelijk en behulpzaam. De wegen geven een keus van weg met gaten, gaten met een ringetje asfalt en alleen gaten. De huizen hebben na de instorting van de Sovjet Unie geen onderhoud meer gezien en enorme hallen staan overal leeg en te verrotten.

Er zijn geen campings in Georgië dus kamperen wij wild en op een van die avonden sloten zich een viertal fietsers bij ons aan, twee Duitsers op weg naar Iran, een Tsjech op weg naar de megamarathon op de Elbroes en een Spanjaard op weg naar Tibet. Wij verklaarden hen voor gek met de fiets op deze wegen maar dat bleek mee te vallen want al dagenlang volgde een Georgische politie auto hen ter bescherming. Dat is nog eens service. Diezelfde avond en de hele volgende dag heeft het enorm geregend en de muggetjes hebben weer een paar flinke happen genomen uit de onze sappige kuiten.


Wij denken nog met weemoed terug aan de fietsers die dezelfde dag naar een pas van 2623m wilden fietsen. Chapeau.

Van landschappelijk en cultureel oogpunt gezien is Georgië prachtig. We hebben buitengewoon mooie berggebieden een paar fantastische kerken gezien. Alleen was god beledigt door Frus’s blote knieën in de kerk en werd hem verzocht zich te verwijderen.



Tegelijkertijd met onze (Liesbeth, Hennelies en Frus) rondtocht langs kerken en andere bezienswaardigheden in Tbilisi vulde Ipo zijn tijd op de autosloop op zoek naar een oplossing voor een niet goed werkende radiator. De oplossing bleek uiteindelijk heel bevredigend voor een stelletje Russen met wederom bierbuiken maar wij zijn er niet kapot van. Maar daarover later meer.

Ons bezoek aan de David Gareja Monastery en de geweldige ook geologisch interessante wandeling langs de grens met Azerbeidzjaan werd ook een beetje bekort toen we een bijzonder fitte Rambo met bandera en een dikke zwetende compagnon tegenkwamen. Beiden waren zeer zwaar bewapende Georgische grensposten die ons de "juiste" weg wezen.
 
 

 

 

 

 

 

 

 

Staatsgreep aan de Zwarte Zee

 In Samsun komen we op de stadscamping aan de Zwarte Zee (en de rondweg) de eerste andere overlanders tegen. Dit zijn vier studenten die in rap tempo in een Tyota Landcruiser en tentjes naar Ulan Bator rijden om deze aldaar achter te laten als ambulancewagen. Zij zijn maken deel uit van een ralley met nog 15 andere wagens. Onze planning is rustiger, maar misschien komen we ze in Baku nog tegen wachtend op de boot naar Turkmenistan….



Onze tocht gaat verder langs de drukke, bergachtige en groene kust waar we een strandmiddagje hebben, genieten van het Turkse strandleven, zwemmen in de niet zo zoute Zwarte zee water en aan het eind van de dag alleen op het strand overblijven om te overnachten met uitzicht op zee. Terwijl wij rustig sliepen horen we volgende dag via berichten van het thuisfront dat er de mislukte? ‘staatsgreep’ plaatsvond. Ook de volgende dagen merkten wij er niets van behalve het toegenomen vertoon van vlaggen op auto’s bedrijven en huizen

Waar wel mee bezig zijn is het repareren van auto van Ipo en Lies. Bij de Toyotagarage in Trabsonaangekomen worden direct triomfantelijk de eerder bestelde onderdelen (waterpomp en kruiskoppeling) getoond. Nu alleen nog de radiator met fan uit Nederland en alles is geregeld. Frus en Liesbeth gaan alvast naar onze camping in Sumela en wij blijven achter bij Toyota.
Dan blijkt al snel dat de onderdelen helaas niet van het juiste model Landcruiser te zijn en dat ook de bestelling uit Nederland minstens een week op zich gaat laten wachten. Wat nu? We kunnen gelukkig wel doorrijden als we op lange steile hellingen maar rustig aan doen, maar het moet toch een keer opgelost. Een poging de Nederlandse onderdelen naar Baku door te sturen is ook niet haalbaar. We moeten in de Caucasus maar een nieuwe poging doen…


Lichtpuntje van de dag is dat Toyota toch in Trabson een juiste kruiskoppeling op de kop weet te tikken. Deze wordt voor een vriendenprijsje gemonteerd, terwijl wij mee mogen lunchen met het Toyota personeel waar de staatsgreep natuurlijk onder deel van het gesprek is. We zijn in ieder geval af van een licht rammelende aandrijfas.

In de tussentijd hebben Frus en Liesbeth hebben een mooie wandeling naar het klooster van Sumela hoog in de bergen kunnen maken.

Anatolië is groot en leeg

In drie dagen van zuid naar noord door Anatolië betekent continu rijden door heuvelachtig terrein met graan-, zonnebloem-, aardappel- en akkerbouwvelden. Het boerenleven met tractors op de snelwegen, vrouwen op het veld in pofbroeken, kraampjes langs de weg met fruit. De eerste overnachting is nabij Burrrdurrr. We vinden een mooi panoramisch plekje aan het stuwmeer. De volgende ochtend om half zeven wordt ons kampement bewonderd door boeren uit de buurt.

Na de tweede etappe bereiken we, na een gezellige theestop in opiumstad Ayfson waar de papavers welig tieren (voor medisch gebruik zegt men), bezweet en wel Ankara. Daar vinden we een camping met luxe zwembad (!) aan de rand van de stad. ’s Avonds gaan we met de taxi naar het stadscentrum om rond te snuffelen in de bazaar. Nu zijn we redelijk ervaren reizigers maar we laten ons toch nog foppen met de taxiprijstruc van de hoteleigenaar. Met behulp van de reisgids en tomtom vinden we een van de karakteristieke restaurants met lekker eten in het oude centrum (Konan huis Zenger), niets vermoedend wat zich twee dagen na ons bezoek aan Ankara zich daar zou gaan afspelen. 

 
De laatste etappe is weer een lange dag met een stop in Hattusa, ruïne stad van de Hettieten, een cultureel 3000 jaar oud Unesco unicum en prima lunchplek.




De tweede stop  is in het pittoreske
Amasya met kasteel, grotgraven, oude moskee en leuke herenhuizen aan de rivier.



Uiteindelijk bereiken we Samsun na deze 1200 km doorsteek door Anatolisch Turkije. Wellicht waren we iets sneller geweest als we niet bij een aantal lange steilere hellingen een aantal extra stops moesten maken om Roadrunner wat te laten afkoelen, maar onderdelen zijn onderweg…

Oludeniz ofwel “Oh het was niets”

Het was weer eens tijd om wat aan strand vakantie te doen en dus werd afgezakt naar Oludeniz met een prachtige camping direct aan zee. De camping werd zonder problemen gevonden maar bleek niet meer beschikbaar voor het plebs die met een eenvoudig tentje aan kwamen zetten. Bungalows werden er nu verhuurd. Insiders verwezen ons naar een prachtige vrije kampeerplaats 15 km naar het oosten. Helaas, wat er was varieerde van niet veel, niks tot verschrikkelijk. Ipo’s auto vond er ook niks aan en protesteerde door een bepaald wijzertje naar een rood vlakje te schuiven.

Maar er was nog een derde optie, Doga camping. Na 10 km over een uiterst smal weggetje door het bos gereden te hebben, arriveerden we op een plaats die alleen maar beschreven kan worden als een overblijfsel uit de hippietijd. Overal zitzakken en een eigenaar die heel eigenaardig uit zijn ogen keek. Toen Frus de tandpasta in de wasbak spuugde bleken zijn sokken een wasbeurt te krijgen. Toiletten waarbij je de broek met je linkerhand naar beneden moest doen want met rechts moest je de deur dicht houden. Bij de gebruikelijke handelingen later na is nog even overwogen om de deur met de tanden dicht te houden maar hygiëne won van de schaamte.  

Badkuipen

Bij Denizli bevindt zich het beroemde Pamukkale, een hagelwitte kalkafzetting tegen een bergwand die door het vele kalkrijke water wat erover stroomt, de vorm aanneemt van gestapelde badkuipen. En natuurlijke nodigden deze badkuipen uit tot enig watervermaak. Dit is natuurlijk niet goed voor deze gevoelige en gemakkelijk te beschadigen afzettingen.

Je kunt zeggen van de Turken wat je wil maar ze zijn inventief dus ze bouwen een aantal grote kunstmatige badkuipen erbij en nodigen de bezoekers uit om hierin te duiken. En dat wordt gedaan, een heel vreemd mengsel van Turkse, westers geklede, bikini meisjes en dikke in vol ornaat gestoken matroejskas die met alle kleren aan los gaan.

Onze camping ligt pal tegenover deze kalkwand en bestond eigenlijk uit een grasveld rond een zwembad. Die avond was op onze camping een Turkse bruiloft waarbij om onduidelijk redenen de bruid twee uur van tevoren opgesloten werd in het tuinhuisje. Toen het tijd was werd ze afgehaald door de aanstaande bruidegom en door een regen van vuurwerk naar de wachtende gasten geleid waarna de festiviteiten alkoholloos konden beginnen. Wij sliepen die nacht op de tonen van fraaie opzwepende Turkse muziek.

=

 

Antiek en Modern West Turkije

Het begint direct na de Grieks-Turkse grens. De bruine verkeersborden die ontelbare antieke bezienswaardigheden uit de klassieke oudheid aankondigen. Duizenden jaren oude - soms Perzische, veel Griekse en daarna Romeinse bouwkundige hoogstandjes van wegen, markten, havens voor handel en amfitheaters, bibliotheken, badhuizen voor vermaak - kunnen we in verschillende mate van destructie bewonderen. Modern Turkije heeft deze traditie voortvarend overgenomen: er wordt veel infrastructuur gebouwd en er zijn volop faciliteiten om in de laatste week van de Ramadan te genieten van modern en ongesluierd vakantieplezier.

Het antieke Troje (Troia, Truva)  wordt al op 75 km afstand aangekondigd. Je moet dan de Bosporus nog zelfs over. De Bosporus waar Alexander de Grote zijn leger overzette met een rij van aaneengesloten boten op zijn veroveringstocht naar centraal Azië. Wij doen het met een veerboot, waarvandaan we de Turkse vlaggen trots zien wapperen in de buurt van Gallipoli, waar de Turken de Engelsen en Fransen eens versloegen.
Na zeer kort beraad besluiten we ons per dag te beperken tot 1 antieke highlight. Een overdosis zou niet goed voor ons zijn (en voor ons reisschema). Voor Frus en Liesbeth is het traject langs de westkust vaak memory lane van vorige vakanties. De rest van de dag gebruiken we om vooruit te komen, aan en in zee of zwembad en te zorgen voor ons natje en droogje.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We bezoeken in Turkije allereerst Troje bekend van Homerus, die de ontvoering van Helena, de belegering door Griekse helden en de list met het Trojaanse paard beschrijft. In die tijd lag Troje aan zee. Nu iets in het binnenland. Het Trojaanse paard staat er nog…. ’s middag zwemmen we bij Ören in de blauwe Egeïsche Zee. Best lekker.

De volgende dag bezoeken we het Grieks en Romeinse Ephese. Ook dat ligt niet meer aan zee. Een stad waar voor een leek nog erg veel in de ruïnes te herkennen is: met marmer geplaveide wegen, markten met overdekte galerijen, een amfitheater en de bibliotheek. Het enige minpuntje is dat we de bezoekjes afleggen midden op de dag wanneer het net als gisteren een graad of 35 is. Maar dat is dan wel weer goed voor ons uurtje bij het zwembad in Kushadaci.

PS Het vinden van een camping lukt uitstekend als je de goede borden volgt.

Grensperikelen

Wij waren elkaar al aan het feliciteren met de snelheid waarmee we opschoten. Met medelijden keken we naar de 25 km lange file van voornamelijk vrachtwagens voor de Oostenrijkse grens met Hongarije(zo makkelijk kom je Europa toch niet in). Gelukkig stond hij aan de andere kant. Daarna kwamen we bij de grens Servië-Bulgarije.  Ipo koos rij nr 1 en daar stonden we ongeveer drie kwartier voor we door kregen dat de douaneman echt niet meer terug kwam. Om van rij 1 naar rij 2 te wisselen is niet moeilijk met een 2.5 ton zware Landcruiser als je bereidt bent de boze blikken en luide verwensingen voor lief te nemen. En dat waren wij. Na een tergend lange tijd stonden we vooraan bij de slagboom toen de vrouwelijk douanier het tijd vond om buiten het hokje een sigaretje te gaan roken en het contact te herstellen met al haar vrienden op Facebook.

Na het passeren van de Servië-Bulgarije grens was duidelijk dat we Turkije niet meer in 4 dagen gingen halen en we besloten om onszelf te trakteren op een lekkere Souvlaki in Griekenland wat ook ongeveer op de route ligt. Maar zoals altijd “de mens wikt en God beschikt” en die had besloten om vlak voor ons een vrachtwagen in het ravijn te laten rijden waardoor we wederom uren lang vast zaten om de huldiensten hun werk te laten doen. Overigens begrepen we dat de chauffeur het overleefd heeft, iets wat niet gezegd kan worden van zijn vrachtauto. Die nacht hebben we aan een idyllisch klaterend riviertje midden in het bos vrij gekampeerd dankbaar dat het de vrachtwagen was en niet wij. En de Souvlaki werd nasi, ook lekker.

De volgende dag zijn we door Griekenland gesneld en bereikten we de laatste grens met Turkije. Daar kregen we het bijna aan de stok met de andere rij omdat we per ongeluk voordrongen. Iedereen was natuurlijk wat geprikkeld en wilde na een uur wachten en papieren laten zien en stempels zetten zo snel mogelijk thuis zijn voor Suikerfeest. Wij kwamen ook soepel Turkije binnen zonder het digitale visum te hoeven laten zien of in te leveren. Vanaf nu kunnen we ons in het echte vakantieritme begeven: tempo doeloe dus.