Relaxen in Kirgizië

Onze route gaat door een klein stukje Kirgizië of Kirgistan zoals ze hier zeggen. We zijn mooi op tijd voor onze deadline op 8 september. Op die dag staat er een gids op ons te wachten aan de Chinese grens.

We logeren drie nachten in Sary Tash in een guesthouse op een boerderijtje. De familie had zich teruggetrokken in de schuur en wij woonden in hun huis. We betalen voor logies met ontbijt en diner 6 euro. Het eten is prima, de met gedroogde koeienvlaaien gestookte sauna en douche heerlijk. Alleen de WC is een behoorlijk minpuntje. 

Het ijskoude, met tapijten beklede guesthouse delen we met verschillende fietsers. Een Nieuwzeelander en een Pool (“I totally ruined my body”) die elk met 100 kilometer per dag door de regio crossen. Ook een Duits stel doktoren (“All travellers we met are having diarrhea, including us) die het wat rustiger aan doen, maar 50 kilometer per dag. Toch respect en petje af.

De twee rustdagen besteden we aan bijkomen van de hoge Pamir, het schoonmaken van onze auto’s in de car wash, het plaatselijke riviertje. 

De rest van de dag zoeken we een mooi plekje uit midden op de steppen van de brede vallei omringd met bergen. Daar lezen we een boekje, genieten van de buurtende paarden en koeien.

 

De weg naar China op de laatste dag voert ons ook langs onvergetelijk mooie bergen.

 

Hoogtepunten in Tadjikistan

Oezbeekse apparatski zijn een stelletje achterdochtige mensen. Ook bij het verlaten werd de hele auto binnenste buiten gekeerd. Tadzjikistan kwamen we zonder problemen binnen. Onze travel agent had voor ons op eigen initiatief het Sheraton geboekt in Dushanbe, de hoofdstad van Tadzjikistan. Voor ons een saai hotel want er is werkelijk niets op aan te merken. Overigens kregen we hier onze eerste introductie in Chinese gewoonten waar we ongetwijfeld nog meer mee te maken zullen krijgen. Een Chinese juffrouw vond het nodig om in het zwembad enorm ongegeneerd te rochelen en het resultaat in het zwembad te deponeren. Ze leek op een 80 jarige mijnwerker met asbestose die zijn hele leven 40 sigaretten per dag gerookt had. Blijkbaar moest er iets uit haar tenen omhoog gewerkt worden. Over Dushanbe kunnen we verder kort zijn: niet bijzonder. Het enige lichtpuntje waren de musicerende en dansende bruiloftsgasten, die we er tegenkwamen.

De volgende dag vertrokken we voor de 1^e bergetappe van 250 km naar Kalai Chum, een stadje op de grens met Afghanistan via een hele slechte maar wel adembenemend spannende weg. En met adembenemend bedoelen we smal, stijl en adem benemend want hij werd ook gebruikt door Chinese vrachtwagens op weg naar beneden en eigenlijk was er maar net ruimte voor een auto. Hij ging ook nog over een wat we toen een hoge pas noemden, 3252m. Later zouden we lachen om zulke pasjes. Hier ontmoetten we ook onze eerste Belgische overland reizigers. Twee fietsende meisjes begonnen in Samarqand, op weg naar Kirgizië om vandaaruit naar huis te fietsen.

Al ongeveer een maand heeft Frus elke morgen de rechter achterband van Berta moeten oppompen voor vertrek. Met het verwijderen van een schroef in Iran was het probleem nog niet opgelost. In Kalai Chum werd uit dezelfde band ook nog een spijker verwijdert, een scheur gedicht en een binnenband erin gestopt. De volgende morgen stond de band helemaal plat en er bleek nog een derde spijkertje in te zitten. De reserveband was natuurlijk ook slap; een ongeluk komt nooit alleen.

De volgende etappe van 240 km van Kalai Chum naar Khorug, nam twee dagen in beslag en was van het begin tot het einde langs de grensrivier de Panj, die in een diep ingesneden dal tussen hoge en steile bergen tussen Tadzjikistan en Afghanistan ligt. Zo smal dat we af en toe vanuit Afghanistan toegewuifd werden. Een enorm politiek gevoelig gebied wat al snel bleek toen wij onze tenten wilden opslaan met uitzicht op deze prachtige rivier. Eerst kwamen er een tiental zwaar bewapende militairen die eigenlijk alleen maar nieuwsgierig waren. Van hen mochten we wel slapen hier. Maar toen Liesbeth net de uien gesneden had kwam er een politieagent met enorme Sovjetpet die ons heel vriendelijk maar gedecideerd verzocht ons te verwijderen en een kampement veilig achter de Tadjikistaanse verdedigingslinies op te slaan.

Vanaf Khorug begonnen we aan wat eigenlijk het doel en hoogtepunt van ons bezoek aan Tadzjikistan was, de tocht over de Pamir highway. Deze weg is oorspronkelijk aangelegd door de Russen en wordt nu vooral gebruikt door Chinezen die goederen vanuit China naar de Stan-landen brengen. We hebben tientallen vrachtwagens met aanhangwagen gezien.

Het lijkt simpeler dan het is want het Pamir highway traject is 540 km lang en ligt op 4000 m hoogte met passen tot 4655m hoogte. Enkele onder ons hebben – hijgend en wel - hun hoogterecord aanzienlijk aangescherpt. Je jas aantrekken is al genoeg om je hart op hol te laten slaan. Het uitzicht langs de route is buitenaards met tientallen sneeuw bedekte bergen om je heen, zelfs tot over de 7000m. Kortom zoals je je de Himalaya voorstelt.

Een ding mag niet onvermeld blijven en dat is de milieu vervuiling die de Roadrunner van het Ritsema/Verboon duo op grote hoogte met zich meebrengt. Diesels zijn notoire viespeuken maar boven de 4000 meter komt de vervuiling in een nieuwe dimensie. Daarbij komt ook nog dat de kwaliteit van de jerrycans brandstof die we tanken ook niet optimaal is. Enorme zwarte wolken op weg naar boven en even enorme maar witte en blauwe wolken op weg naar beneden. Wij passeren veel fietsers op de Pamir highway en als Roadrunner daar langs rijdt vallen die al happend naar adem van de fiets. En zij hebben het al zo zwaar want er is verdomd weinig lucht hier. Ipo heeft intussen het probleem verkleind door zijn rijstijl wat aan te passen door de koppeling in te stampen bij de passage van fietsers. Zij zullen hem dankbaar zijn.

Tweemaal kamperen we op de route op bijna 4 kilometer hoogte met nachttemperaturen rondom het vriespunt. De partytent met gaskachel, die we al twee maanden meezeulen, zorgde ervoor dat we ’s avonds zelfs nog een potje konden rummykubben. Dit in tegenstelling tot de vele fietsers die  we tegen zijn gekomen bezig de prestigieuze Pamir route te volbrengen. Zij maken kortere etappes en moeten tussen de weinige guesthouses of yurt’s van lokale veehouders in af en toe ook kamperen. 

 Frus had er het eerste last van, gevolgd door Hennelies. Wat eerst een kleine voedselvergiftiging leek monde uit in totale “durchfall” zoals Duitsers dat noemen. Diarree waarbij het slachtoffer verschillende keren per nacht de tent uitgejaagd word. Zelfmedelijden komt gemakkelijk met de broek op de knieën in het donker bij 2 graden, een felle wind op de billen en het toiletrolletje tussen de tanden om het niet weg te laten waaien. Het probleem is pas later in Kirgizië met behulp van chemicaliën opgelost.

Behalve gekampeerd hebben we ook nog een nacht in een hotelletje geslapen in Murghab - een oud Sovjet garnizoensstadje. Aangezien het Pamir hotel het enige hotel was in de wijde omgeving was de aanloop van vooral fietsers groot. Daarom kenden zij ook de prijzen want voor $40 mochten we ons verblijden met een luxe kamer met toilet en douche. De setup was verrassend laten we het zo zeggen. De kamer had oorspronkelijk een balkonnetje gehad en daar was nu het toilet en een douchecabine neergezet. De cabine was vastgekit met pur en warm water was alleen beschikbaar tussen 7 en 10. Deze restrictie leek eerst onbegrijpelijk totdat we doorkregen dat het hele hotel op kolen runde. Dus om mensen te laten douchen moest een arme Tadzjiek als kolenschepper op een locomotief de boilers opstoken, iets wat natuurlijk niet echt een favoriete baan was. Een ander bijverschijnsel van deze vreemde toilet aanbouw was dat je zittend op het toilet de kamer inkeek en andersom natuurlijk. De privacy was niet echt gewaarborgd laten we maar zeggen. ‘s Avonds hebben we ons ongeveer op de tast naar de eetzaal begeven want er was geen elektriciteit en de hotel generator moest al zijn Watts verdelen over heel veel lampjes. Maar het eten was simpel maar best lekker, Yak biefstuk.

 

De laatste etappe in de hoge Pamir kamperen we bij het de grote turquoise gekleurde KaraKul meer met rondom tussen de groeiende hoeveelheid wolken uitzicht op de hoge bergen waaronder Pic Lenin (7134m). Na een onstuimige nacht met regen en wind worden we ’s ochtends wakker met lichte hagel. Bij het KaraKul meer komen we naast andere overlanders nota bene de Nederlandse Circumbendibus met Roderick en Marleen uit Utrecht tegen, waarvan wij de blog al enige tijd volgden. Hoe is het mogelijk.

Foto Karakulmeer, bus?

 

Aan de 4300m hoge grens van Tadzjikistan met Kirgistan worden we hartelijk ontvangen door een douanier. Nadat er verzocht is onze schoenen uit te doen kunnen we bij de kachel in een minuscuul kantoortje naast een kamertje met drie stapelbedjes onze stempels krijgen denken we. Maar nee, “Prroblem Prroblem”. Het blijkt volgens onze integere douanier dat wij bepaalde formulieren bij binnenkomst in Tadzjikistan niet meegekregen hebben. Om het “Prroblem” op te lossen kunnen we kiezen uit 200 kilometer terug rijden naar Murghab waar we dit voor ons onbekende formulier kunnen krijgen of “Strraff” - een boete - krijgen. Wij kiezen natuurlijk voor het laatste en na enige onderhandeling over de hoogte van de boete en de betaling daarvan zijn we weer de beste vrienden. Na nog eenmaal zo vriendschap met een andere douanier gesloten te hebben krijgen we een stempeltje, een paar koekjes en snoepjes voor de vrouwen en mogen we verder.