Anatolië is groot en leeg

In drie dagen van zuid naar noord door Anatolië betekent continu rijden door heuvelachtig terrein met graan-, zonnebloem-, aardappel- en akkerbouwvelden. Het boerenleven met tractors op de snelwegen, vrouwen op het veld in pofbroeken, kraampjes langs de weg met fruit. De eerste overnachting is nabij Burrrdurrr. We vinden een mooi panoramisch plekje aan het stuwmeer. De volgende ochtend om half zeven wordt ons kampement bewonderd door boeren uit de buurt.

Na de tweede etappe bereiken we, na een gezellige theestop in opiumstad Ayfson waar de papavers welig tieren (voor medisch gebruik zegt men), bezweet en wel Ankara. Daar vinden we een camping met luxe zwembad (!) aan de rand van de stad. ’s Avonds gaan we met de taxi naar het stadscentrum om rond te snuffelen in de bazaar. Nu zijn we redelijk ervaren reizigers maar we laten ons toch nog foppen met de taxiprijstruc van de hoteleigenaar. Met behulp van de reisgids en tomtom vinden we een van de karakteristieke restaurants met lekker eten in het oude centrum (Konan huis Zenger), niets vermoedend wat zich twee dagen na ons bezoek aan Ankara zich daar zou gaan afspelen. 

 
De laatste etappe is weer een lange dag met een stop in Hattusa, ruïne stad van de Hettieten, een cultureel 3000 jaar oud Unesco unicum en prima lunchplek.




De tweede stop  is in het pittoreske
Amasya met kasteel, grotgraven, oude moskee en leuke herenhuizen aan de rivier.



Uiteindelijk bereiken we Samsun na deze 1200 km doorsteek door Anatolisch Turkije. Wellicht waren we iets sneller geweest als we niet bij een aantal lange steilere hellingen een aantal extra stops moesten maken om Roadrunner wat te laten afkoelen, maar onderdelen zijn onderweg…