Armenie, Azerbeidzjaan en Noord Iran

Armenian Highlands

Armenië ligt gemiddeld op 1800 meter. Wat dat betreft en ook wat betreft de eeuwenoude christelijke cultuur lijkt het op Ethiopië (zie: www.cruisingafrica). De  etappe van Tblisi naar de camping van 'Armenië reizen' is een goede test voor de schoongemaakte radiator. Via de uitermate hobbelige weg vol met trage vrachtwagens en af en toe voorzichtige autobestuurders rijden we in een ruk al slalommend en inhalend door een prachtige kloof via Vadnozor naar boven. Daar kamperen we in een alpenwei - de minicamp en wegrestaurant Rembrandt zijn gesloten. 

De volgende dag moeten we wederom naar de radiator laten kijken, want de afdichting van Tblisi is intussen een lopend vergiet. Gerard den Hollander / eigenaar Rembrandt brengt ons gelukkig naar een fijnmechanicus, opgeleid in Zwitserland, die de radiator er deze keer wel zorgvuldig uithaalt (de Zwitserse precieze is beter te waarderen dan het Russische geweld). Daarna naar de radiator specialist die na eerst meewarig te kijken met een innovatieve oplossing komt. Gewoon ijzerdraad erom heen waar nodig en klaar is Kees. Na de eerste grote klim blijkt echter dat dit afdoende maar net niet 100% heeft gewerkt. Met enkele waterstops bereiken we het mooie grote meer van Sevan op 2100 m hoogte omringt door hoge bergen, vulkanen en de typische sobere ingerichte Armeense kerkjes met iconen aan de muren en mogelijkheden tot het branden van een kaarsje. 

 

Na een mooie tocht door de vulkanische hooglanden - deze keer gelukkig merendeels bergaf - kunnen we na drie nachten wild kamperen in Yerevan eindelijk douchen en de kleren uitspoelen en rustig laten drogen. Yerevan is niet spectaculair, maar heeft mooie brede wegen, parken met schilders, een bazaar (waar we horen dat in de Russische tijd alles beter was), leuke terrasjes met bier en niet te vergeten lekker Armeens-Arabisch eten. Vlakbij Yerevan bezoeken we een prachtig gelegen klooster met uitzicht op de Bijbelse Ararat, lunchen we aan een groen stuwmeer en bezichtigen we een fascinerend in rotsen uitgehouwen klooster hoog in de bergen. De volgende avond eten we weer Armeens-Arabisch maar dat blijkt de volgende dag niet iedereen goed te zijn bekomen.

Na vijf dagen rijden we Armenië weer uit (zo groot is het niet). Onderweg staan we nog even op de fundamenten van een oude Karavanserai, zoals er nog vele en betere zullen volgen op de Zijderoute en andere handelsroutes in het Midden Oosten. Zo vervolgen we onze weg in de voetsporen van Alexander de Grote, Ibn Haukal, Ibn Battuta en Marco Polo, die ook over land naar het oosten reisden. Op naar Azerbeidzjaan.

Azerbeidzjaan

Dat er “stront aan de knikker” was, was onmiddellijk duidelijk. Nadat de Azerbeidjaanse douanier aan de Georgische-Azerbeidjaanse grens het pakketje geld wat hij van iemand gekregen had in zijn borstzakje had gestopt begon hij met onze papieren. En er bleek direct dat er iets niet goed zat. Geïrriteerd begon hij tegen ons te praten en toen wij er niets van begrepen praatte hij tegen de collega’s rondom hem. Vervolgens rende hij naar buiten en begon tegen ander Azerbeidzjani’s te schreeuwen. Het eind van het liedje was dat hij onze papieren opzij gooide en weigerde verder met ons te praten. Zo’n drie kwartier later verscheen een andere official die wat Engels sprak en uitlegde dat onze auto’s niet aan de Euro-4 milieu norm voldeden. Met een 13 en 24 jaar oude Landcruiser konden wij dit alleen maar beamen. Ja en wat nu? Of we even de totale waarde van de auto’s als deposit wilden achterlaten, liefst in dollars. Die krijgen we dan terug als we het land aan de Iraanse kant weer verlaten, echt waar.

Niet onbegrijpelijk hadden wij wat moeite met deze benadering, vooral het terugkrijgen gaf ons enige zorg. Na wat heen en weer gepraat bleek er een opening. We konden een driedaags transit visum krijgen, exact 72 uur om het land weer te verlaten. Helaas moesten we wel een autoverzekering van een maand nemen want minder hadden ze niet.

 Azerbeidzjaan bestaat eigenlijk uit weinig meer dan Baku of Baki zoals ze het zelf noemen. Dat is namelijk, door de olie industrie, een rijke stad met een heel mooi historisch centrum. Hier troffen we ook een collega van Ipo, Michiel van de Ruyt, die ons twee avonden op sleeptouw nam naar een prima restaurant in Baku. Het lukte ons zo om in de beperkte tijd een aantal modder vulkanen en een eeuwigdurende gasvlam te bezoeken.

 

Tankstations leiden ook vaak tot enige hilariteit. Regelmatig duiken pompbedienden hier onder Frus zijn auto om te zien of er geen enorme lekkages zijn. Ze kunnen zich namelijk niet voorstellen dat één auto 180 liter kan tanken. Wij maken er een sport van om niets te zeggen en te zien hoe lang het duurt voor ze nerveus worden.

Toen we twee uur voor het verlopen van het visum de grens met Iran bereikten waren de douane mensen duidelijk teleurgesteld. Ze liepen een lucratieve onderhandelbare boete mis. Een douane man probeerde de zaak nog te vertragen door in slaap te vallen maar door op het raam te bonken wisten wij hem toch tot enige actie te verleiden.

 

De Iraanse kant ging juist heel soepel. Twee “fixers” stonden ons op te wachten en renden van hot naar her om alle papier rommel in orde te krijgen (foto van mensen die aan de auto hangen). Alles ging goed tot de laatste slagboom toen bleek dat de enige stempelaar voor ons “Carnet” al naar huis was. Sorry, sorry, jullie mogen door maar de auto moet blijven staan. En zo is het gelopen. De fixer bracht ons naar een hotel aan de Iraanse kant en de volgende dag zijn we de auto’s gaan ophalen met het juiste stempeltje. Eind goed al goed.

Touristen in Noord West Iran

We zijn in Iran. De eerste paar dagen rijden we van Astara, via Ardabil, Tabriz, Zanjan, Rasht naar Qazvin.  Het Iraanse Azerbeidjan. Veel touristen zullen we niet tegen komen hier denken we. Maar niets is minder waar. Het is vakantie in Iran en veel Iraniers zijn op vakantie in eigen land. Men kampeert overal, ook op de stoep. Alle parken en pleisterplaatsen zijn tijdens siesta vol met gezinnen die op een tapijtje lunchen, thee uit de samovar tappen en kletsen. Bij de bezienswaardigheden zijn we echt niet de enige. De lonely planet lijkt ook in Iran goed verkocht te worden.

 

De Iraniërs die we tegen komen zijn verrast en zeer geïnteresseerd om een praatje te maken: Waar kom je vandaan? Hoe heet je? Wat vind je van Iran? Waar ga je naar toe? Die vragen hebben we intussen al tientallen malen beantwoord. Uiteindelijk is het dan natuurlijke de bedoeling om een selfie samen met ons te maken zodat wij het vakantie fotoalbum van deze Iraanse toeristen wat kunnen opvrolijken en vice versa natuurlijk.

Tussen de contacten met de Iraniërs door genieten we van de pittoreske en fotogenieke dorpjes in de bergen: Kandovan waar net als in Cappadocië woningen in de rotsen zijn uitgehouwen, Masouleh, een dorp tegen de heuvel waar de straatjes over de daken van de onderliggende huizen lopen, Abyadeh waar je op 2100 meter door een mooi dorp in rode schutkleur kan dwalen. In al deze dorpen probeert men de Iraanse toeristen te verleiden zich in traditionele kledij te hijsen en daarmee op de foto te gaan.

Onderweg genieten we ook van de mooie landschappen, die geologisch uitermate goed ontsloten zijn. We kamperen veel vrij op afgelegen plaatsen (en soms een misser naast de doorgaande weg waar de vrachtwagens 's nachts ons wakker hielden). De eerste avond in Iran was wel erg mooi. We werden door de lokale zalmkweker op twee levende zalmen getrakteerd, die Ipo een kopje kleiner heeft gemaakt en die we, na zorgvuldig op de huid gebakken te hebben, opgepeuzeld hebben. Diezelfde avond werden we tevens getrakteerd op zelfgemaakt wodka met komkommer.

Zo zie je maar weer ons beeld van Iran, dat ons door iedereen voorgeschoteld wordt,  is de eerste dagen al behoorlijk in positieve zin bijgesteld.