Turkmenistan

Waar te beginnen bij Turkmenistan? De hoofdstad Asgabat behoort in ieder geval tot een van de vreemdste steden die wij op onze reis gezien hebben. De wegen zijn breed genoeg om er een Boeing 747 te laten keren. En aan beide zijden van deze enorme wegen staan honderden prachtige gebouwen met afwisselend moderne, Griekse en oud Romeinse stijlen. 

Een ding hebben de gebouwen allemaal gemeen, zij zijn minder dan 25 jaar oud en opgetrokken uit oogverblindend wit marmer. Elke rotonde is versierd met het een of ander bombastisch kunstwerk. 

 Er is zelfs een reuzenrad van bijna buitenaardse schoonheid. Waar je een normaal park verlicht met vier lantaarnpalen heb je er hier vierhonderd. En zoals een lokale Nederlander opmerkte, sommigen van die lantaarns zijn van de prijs van een Nederlandse doorzonwoning. Fonteinen waren in de aanbieding, je hebt er letterlijk honderden en dat midden in de woestijn bij 40 graden. Ook de moskee en het mausoleum van de vorige president behoren tot de mooiste en zeker duurste gebouwen die wij ooit gezien hebben. 

 Het lijkt er een beetje op of de ontwerpers van Las Vegas samen met Walt Disney en een aantal Italiaanse Carrera marmer verkopers de vrije hand hebben gekregen van de president waarbij geld geen rol speelde. De president komt ’s morgens naar het werk over zijn eigen privé weg, speciaal voor hem aangelegd. Er is zelfs een maand naar hem vernoemd. Kun je je voorstellen dat Hennelies op 27 Rutte jarig is. Overigens is energie, water, gezondheidszorg en scholing gratis in het land.

Buiten Asgabat houdt het snel op. De wegen door de katoenvelden gaan van slecht, slechter naar verschrikkelijk. Er zitten ook nieuwe stukjes weg tussen maar hier worden nieuwe wegen met ingebouwde gaten afgeleverd. Dat is om de automobilisten scherp te houden. We zagen onderweg een Mercedes die zo’n gat over het hoofd gezien had. Dat was de laatste keer dat die aan het verkeer deelnam. Maar wat je vooral scherp houd zijn het aantal politieagenten, zo’n twee per kilometer. Ze hebben allemaal een enorme pet en dikke buikjes want het leven lacht hen toe. Ze hebben een klein stokje bij zich waarmee ze de volgende auto met slachtoffer aanwijzen. Die moet dan alle papieren laten zien en zoals we allemaal weten is er gauw wat gevonden wat niet klopt. En dat gaat wat kosten. Op een gegeven moment stonden wij bij zo’n politiepost te wachten. Dus hielden de agenten een meloenenverkoper aan en gaven ons een meloen, vervolgens hielden ze een ijsco auto aan en gaven ons vier ijsjes. De politie blij, wij blij maar de leveranciers van al dat lekkers wat minder. 

In heel Turkmenistan mag de toerist alleen maar onder begeleiding rijden. Onze begeleider, Mischa genaamd, was een heel vriendelijk baas die over alles heel open praatte behalve over de dingen die wij graag wilden weten. Mischa heeft ons ook begeleid met zijn eigen Toyota Hilux in een twee daagse reis over vierhonderd kilometer dwars door de Karakum woestijn. Een fantastische tocht voor een paar jeeps door enorme zand duinen en uitgedroogde intra duin meren. Onderweg doorkruisten wij nog een kudde van honderden kamelen. 

De lunch kregen we in een minuscuul woestijn dorpje waar onze vrouwen werden meegenomen door lokale meisjes die hun de laatste Turkmeense mode showden. De mannen zagen hoe men een kameel kan aanduwen. Het ging niet volgens plan. De kameel wilde niet meewerken. 

De nacht hebben we doorgebracht in een ander woestijn dorp waar het Ipo lukte om de chief zo ongeveer de laatste diesel te ontfutselen. Het was ook wel nodig want de bodem van de tank was in zicht. Het einddoel van de tocht was de Darvaza gas krater. Een exploratie boring gezet door Russische geologen in de vijftiger jaren, die mis ging en nu nog brandt. Het brandend gebied heeft ongeveer de grootte van een voetbalveld en is vooral ’s avonds heel indrukwekkend. Wij hebben onze auto’s op gepaste afstand geparkeerd en hebben romantisch ge-BBQ’ed bij al dat natuurgeweld.

 

 De volgende dag wilden wij Turkmenistan verlaten maar omdat wij bij de verkeerde grenspost uitkwamen mochten we het land niet uit. Negentig kilometer verderop lukte het wel. De douane hier wilde dat we alles uit de auto’s naar binnen droegen en door de scanner duwden. Gelukkig konden we hen overtuigen dat vooral de daktent  moeilijk te demonteren was en eigenlijk de rest ook. Na een aantal uurtjes papiertjes in veelvoud invullen mochten we vertrekken naar Oezbekistan waarover een volgend keer meer.