De laatste etappe

Maleisië

Na Thailand was er niet veel tijd meer over, dus gingen we in sneltreinvaart de laatste duizend kilometer door Maleisië. We brachten eerst wat tijd door in George Town op het eiland Penang. Hier zaten we als Nederlanders in de Indische wijk Little India in een Chinees hotel, Hong Ping, naar Engelse Kerstliedjes te luisteren. Ook bezochten we een tempel van Chinese origine boven op de berg. Chinezen zijn uitstekende handelaren en religie en commercie gaan hier hand in hand: zelfs tot in het binnenste van het tempelcomplex kan men allerlei toeristische snuisterijen en hapjes kopen. Penang staat ook bekend om de Chinese familieclans met hun eigen tempels-handelshuizen en huizen op zee.

Hierna vervolgden we onze reis naar Malakka. Tot onze grote consternatie hadden alle Chinezen in de wijde omgeving vanwege hun vakantie besloten hetzelfde te doen. Pas bij de tiende poging vonden we een hotelletje, wederom Chinees, dat nog net plaats voor ons had. Malakka – met een lange Nederlands-Engelse koloniale historie - heeft nog veel oude bebouwing gerenoveerd en heeft nu een prachtige avondmarkt waar wij met tienduizend andere toeristen doorheen schuifelden. Ook zeer gewild zijn de versierde riksja’s die als kerstbomen verlicht en met oorverdovende muziek uit de ingebouwde speakers met tientallen door het stadje bewegen.

En als laatste bezochten we Johor vlak bij de grens met Singapore. De reden was ditmaal niet uit toeristisch oogpunt maar ook omdat Ipo en Hennelies hier met hun dochter Anne, man Eelko en natuurlijk kleinkind Joep afgesproken hadden. Ipo had op internet kamers geboekt voor iedereen. De verrassing was dan ook groot toen we in een afgelegen golfcomplex terecht kwamen met de grootste kamers die wij ooit gezien hebben en met zwembad bovendien. Niet alleen hadden wij gemakkelijk kunnen fietsen in deze kamer maar een ronde van Johor had tot de mogelijkheden behoord. Die avond hebben we een enorm zwaar onweer mogen aanschouwen waarbij de bliksem in het hotel insloeg en de stroom in onze kamers uitviel. Het uitzicht vanuit de donkere kamer was adembenemend met een dozijn bliksemflitsen per minuut en het water dat met bakken uit de lucht viel.

En daarna vertrokken we naar Singapore, zo’n 10 km verderop over een grote brug. De file was enorm; duizenden auto’s en vrachtwagens probeerden deze grens over te steken. En toen gebeurde er iets wat we niet in deze mate verwacht hadden. Het bleek voor ons vreselijk moeilijk de auto’s over de grens te krijgen. In totaal heeft het ons $600 en 5 uur onderhandelen gekost om de laatste 20 km naar de haven te mogen rijden. Sterker nog: Ipo en Frus hebben de auto’s moeten achterlaten, de vrouwen zijn in ‘gijzeling’ genomen (opgesloten) om een paar specifieke documenten ergens in Singapore te kunnen bemachtigen. Maar uiteindelijk is het gelukt en hebben we met tranen in de ogen de bolides Berta en Roadrunner in de yard voor verscheping achtergelaten. Zij hebben ons (wederom) heel goed gediend.