Vakantie in Thailand

Het is ons gelukt. We zijn de grens over. Alle papieren waren om 11 uur de avond voor vertrek binnen. In twee uur waren de grensformaliteiten gepiept en zijn we direct doorgereden naar Chantaburi. Daar hoorden we helaas van Dr. Phil - onze tussenpersoon voor de autopapieren - dat we de volgende dag direct weer konden omkeren om naar de grens terug te rijden omdat we een cruciaal document niet afgehaald hadden. We waren op dat moment illegaal aan het rijden in Thailand. De volgende dag dus 175 km heen en 175 km terug. Ook vreemd en zeker vervelend was dat onze auto’s een vergunning kregen voor een maand maar wij vieren kregen een visum voor twee weken. De auto’s mochten blijven maar de chauffeurs niet. Later bij de grens met Myanmar is het ons gelukt de visa te verlengen.

Wat ons direct opvalt, is dat Thailand in de rouw is vanwege het overlijden van koning Bumibol. Op alle publieke gebouwen en de vele koningsgezinde winkels hangen zwart witte doeken en zijn portretten van de koning geëtaleerd teneinde eer te bewijzen. We zien een koning met fototoestel, met saxofoon, serieus en vrolijk, koning bij onderdanen etc. Gelukkig zijn er geen maatregelen die het toeristen bestaan minder aantrekkelijk maken: er zijn nog volop alcoholische versnaperingen te vinden, alle massagesalons zijn nog open. Sterker nog in sommige musea mogen we zelfs gratis naar binnen. Ook voelen we ons hier steeds minder een reiziger en steeds meer een toerist. Het echte avontuurlijke en onbekende deel van de reis lijkt een beetje achter ons.

De eerste paar dagen brengen we aan de kust door bij Phue en Pattaya. We wisten dat het laatste een oord was waren (oude) mannen op zoek zijn naar (jonge) Thaise vrouwen en dat ziet er inderdaad niet vrolijk uit. Vandaar naar het noorden via de schilderende olifanten. Ook in Thailand zijn diverse restanten van Kmer koninkrijken teruggevonden. Wij fietsen rond op het Sokuthai complex, vol met tempels en andere bezienswaardigheden.

 

We rijden in Thailand weer verder naar het uiterste noorden. Weer even genieten van de uitlopers van de Himalayas. Allereerst in Khamphean Phet en dan naar Lampang waar we het Loi Krabang festival meemaken, waar eenieder lichtjes op het rivierwater zet of brandende ballonen de lucht in stuurt. Erg romantisch en dit jaar extra bijzonder vanwege de uitzonderlijk grote maan.

Changmai altijd leuk, nu extra leuk als we gaan mountainbiken. Met een toek-toek worden we boven op de berg met fietsen afgezet waarna we al remmend naar beneden hotsten en botsen over afschuwelijk hobbelige bospaadjes. Onze billen worden als stootkussens zwaar op de proef gesteld op die belachelijk smalle zadeltjes. Qua stootkussen hebben sommigen onder ons ook nog eens een oneerlijk voordeel.

Ook bij het Tubing wat we in de lokale rivier gedaan hebben hadden deze individuen een voordeel omdat we regelmatig de grond raakten en zij daar minder onder leden dan de mannelijke tak van het reisgezelschap.

 Eveneens in Chiang Mai hebben we meegedaan aan een kookcursus waarbij we een aantal heerlijke Thaise gerechten leerden koken. Het eten is zoals iedereen weet geweldig in Thailand, maar het moet ons toch van het hart dat sommigen onder ons regelmatig de tranen in de ogen hadden en dat was niet van verdriet.

Hierna vervolgen wij onze reis naar Pai, een ontzettend leuk dorpje gevuld met heel veel vrolijke jonge mensen die vreemd genoeg de muziek van onze generatie beluisteren maar dan wel met een rasta kapsel en een paar enorme tattoos. Voor 400 Baht (€10) woonden we in een prachtige tuin bij de Thaise Jan.

 De ultieme reden waarom wij vanuit Chiang Mai naar het westen reden was om het Karen volk te bezoeken. Deze stam is vooral bekend van zijn vrouwen met lange nekken. Zij draaien een steeds langere bronzen spiraal rond hun nek en zo lijkt het alsof hun nek langer wordt. De oudere dames dragen zo tot 7 kilo brons en doen dit nooit meer af. Ik heb het vergeten te vragen maar ik denk niet dat deze dames vaak in het zwembad springen. Wat ons opviel was dat deze traditie nog steeds in ere gehouden wordt want er waren ook verschillende jonge meiden met zo’n bronzen versiering.

De afstand naar Kanchantaburi was te groot en daarom hebben we de reis onderbroken in Lopburi, het apen dorp. Dit is een heel armoedig uitziend dorp maar vergeven van de apen. Misschien wel duizend apen klommen over de huizen, jatten het eten en scheten op de auto’s. Ons hotel, overigens even armoedig, was helemaal met een kooiconstructie omgeven om de beesten buiten te houden. De volgende dag zijn we snel weer verder gereden naar de rivier Kwai. Hier hebben we het museum bezocht en zijn met een de trein over de beroemde brug gereden. We werden vergezeld door honderden andere toeristen.

 De floating market is natuurlijk bij iedereen bekend. Wij hadden hem ook al eens gezien maar dat was lang geleden. Hij is er nog steeds en ook nog steeds leuk, alhoewel het meest verkochte spul nu toeristen materiaal is. Ook een tochtje op zo’n klein bootje met gigantische motor was wel aardig, alhoewel het in de James Bond film allemaal wat spectaculairder is.

Hennelies was jarig en dit moest natuurlijk gevierd worden. Wij hebben dit gedaan met een snorkeltochtje naar de eilandjes voor de kust van Chumphon. Veel visjes gezien en lekker gegeten en gezongen voor het jarige meisje.

Phuket wilden we overslaan, te druk en toeristisch. Daarom reden we naar Krabi wat helaas even druk en toeristisch bleek te zijn. Allemaal toeristen winkeltjes, vreetschuren overlopen met zonverbrande westerse toeristen. Gelukkig waren we gemotoriseerd waardoor we een tiental km’s naar het noorden toch nog een rustig strandje met fijn hotelletje en geweldig restaurant vonden. 

 We beginnen langzamerhand dicht te slibben door het vele lekkere eten en dus besloten we wat aan fitness te doen. De Tiger Cave tempel was een uitstekende keus want hij ligt 1237 traptreden hoog. Laten we de dag kort samenvatten door te zeggen dat het niet meeviel. 

De volgende dag verlieten we moe met pijnlijke kuitjes maar heel voldaan Thailand op weg naar nieuwe avonturen in Maleisië.