Uitstapje naar Xi'an (met trein en vliegtuig)

Halverwege China gaan we zonder auto en gids twee dagen alleen op pad om het Terracottalegeer in Xi’an te bezoeken. Op dit uitstapje zijn we regelmatig zeker lost’ in translation’. De Chinese taal (met soms Turkse en Tibetaanse uitleg) gesproken en in schrift onbegrijpelijk. Niet alleen kun je niets lezen of verstaan in China, er spreken ook maar heel weinig mensen Engels. Je denkt dat je met handen en voeten wel iets duidelijk kun maken maar dat gaat ook niet omdat alle tekens zijn anders. Tien vingers opsteken betekent niet het getal tien. De hand naar de mond brengen betekent niet eten. Bij een schrijvende beweging aan het eind van de maaltijd kregen we niet de rekening. Zelfs de douche kranen geven koud water als ze volgens ons naar de rode stip wijzen. Wonder boven wonder lukt het ons toch.

Het gezegde “made in China” kreeg weer een heel nieuwe betekenis toen Frus en Liesbeth twee rugzakjes kochten om mee te nemen naar Xi’an. Toen we de zak gevuld op de schouder wilden nemen brak het hengsel al af, gevolgd door rits één, rits twee en vervolgens viel de bodem eruit. En dat allemaal met twee zakken binnen een dag.

In Xi’an hield de zijderoute hield vroeger op; ook het moderne Xi’an is een miljoenenstad in China. Dichtbij het huidige Xi'an is de plaats waar de eerste keizer die Chinaverenigde, keizer Qin Shi, begraven ligt. Niet alleen diverse vrouwen en bedienden gingen met hem mee het graf in. Maar het meest bijzondere is dat hij ook een heel leger met uit klei gebakken soldaten, paarden en strijdwagens liet ingraven. Allen op ware grootte. Het wereldberoemde terracotta leger. Een bijzondere toeristische trekpleiser.

 

Maar leuker blijkt nog de oude stad. Met name het 14 kilometer fietstochtje over de nog steeds overeind staande stadsmuren en het moslim kwartier.

De stadsmuren opgetrokken uit grijze stenen zijn breed en bieden een mooi uitzicht op de binnenstad, waar er nog laagbouw is (tot 6 etages) en daarbuiten met een zee aan flats (19 etages of veel meer). Af en toe vang je een glimp op van een tempel of een dakterras.

In het moslim kwartier kijk je je ogen uit. Heel veel eten, heel veel raar eten ook. Meerkleurige suikerspinnen, suikergoed, allerlei kebabs, varkensoren, insecten, maar ook inktvissen en krabben op stokken. Hier zien we ook de door de maffia opgezette typische souvenirwinkels (met sjaals, drums, sieraden, etc.), die we op allerlei plaatsen tegenkomen.

De chinezen hebben een heel ander gevoel voor persoonlijke ruimte. Dat merkt je zeker ook op de markten. Ze zijn enorm luidruchtig en regelmatig staat er iemand op 20 cm van je hoofd in zijn telefoon te tetteren. Of loopt iemand dwars door ons groepje als we met elkaar staan te praten. Voorkruipen in rijen en met de auto de pas afsnijden is standaard. Wij vallen enorm op met onze auto’s met buitenlands nummerbord. Als we stoppen komen er altijd mensen kijken en staan dan rustig met zijn vijven om de tafel terwijl we aan het eten zijn, liefs met een peuk in de mond. We hebben er al een paar gehad die gezellig op onze stoelen gingen zitten.  

 

Iets wat beslist niet onvermeld mag blijven is de vaardigheid van Chinezen om  middels een paar enorme rochels de snot uit hun tenen te zuigen en dan vlak voor je op straat te deponeren. Men moet dit gehoord hebben om het te geloven. Vrouwtjes van twee turven hoog die een geluid voortbrengen waar een Afrikaanse buffel nog een puntje aan kan zuigen. Sommigen wrijven de snot dan met hun voeten tot een klein plasje wat er natuurlijk veel netter uitziet. Zo zie je maar, ook hier is er vooruitgang.

Taxi chauffeurs hebben er een kunst van gemaakt om tussen eerste en tweede versnelling te zuigen, tussen twee en drie de deur te openen, deponeren en dan nog net op tijd de deur te sluiten om naar zijn vier te gaan. En dat alles met een sigaret in de mond en een mobiel aan het oor.