Zijderoute in Xinjiang

In de grote westelijke provincie Xinjiang wonen voor het merendeel moslims. In Kashgar zijn dan ook de voorbereidingen voor het offerfeest in volle gang. Overal loopt men met schapen, worden messen geslepen voor het halal slachten en hebben de slagers het enorm druk. De veemarkt en de EuroAziatische markt van Kashgar - een knooppunt op de zijderoutes - is enorm en drukbezocht. Alles is er te koop en iedereen is druk inkopen voor de feestdagen, inclusief de vele Chinese toeristen die naar Kashgar zijn afgereisd. Liesbeth moest weer zo nodig de schapen aaien want die waren zo lief. De vlooien zagen hun kans schoon om ook een nieuw gerecht te proeven en de rest van de dag werd met met krabben doorgebracht. Als troost; het waren gelukkig geen platjes.

 

Het verkeer in Kashgar is net als in andere steden druk. Wat ons opvalt is dat China intussen Europa voorbijstreeft wat betreft duurzaam vervoer. We zien tienduizenden elektrische scooters voor personen en vrachtvervoer, elektrische fietsen met overal oplaadmogelijkheden. Daarnaast zien we de nieuwste auto's van Chinese maar ook buitenlandse makelij. Dieselauto's zijn behalve voor vrachtwagens een unicum. En dan is er nog het treinsysteem dat op de feestdagen 500 miljoen Chinezen vervoert. In Europa wordt veel gepraat over duurzaam vervoer, maar hier gebeurt het al.

Xinjiang is ook een enorm grote en lege provincie. Het bestaat voornamelijk uit de Taklamakatan woestijn (vrij vertaald erin in en er nooit meer uit). Gelukkig stellen de uitstekende Highways langs de woestijn ons in staat om per dag van oasestad naar de volgende oasestad, honderden kilometers per dag op de Zijderoute af te leggen. Van de woestijn zien we niet zo veel omdat we precies aan de zuidrand van de kleurrijke en kale Tien Shan bergketen rijden. We passeren Aksu, Kucha, Korla, Turpan, Hami tot aan Dunhuang aan de noord en oostzijde van de Taklamakatan woestijn.

De woestijn is licht glooiend en vooral kaal en stenig, met af en toe een zoutig riviertje dat erin doodloopt. Alleen bij Dunhuang zien we een mooi stukje echte zandwoestijn met hele hoge oude zandduinen. Tussen de duinen ligt een klein meertje dat vanwege de dalende grondwaterspiegel kleiner wordt. Daarnaast een idyllisch tempeltje. Ook daar zien we dat we echt niet de enige toeristen in China zijn. Er zijn veel Chinezen maar ook veel Chinese toeristen, die op kamelen willen zitten, quad willen rijden, souvenirs kopen en continue met hun selfie stick in de weer zijn.

Ook hier weer een typisch Chinese gewoonte, als er een gek doet, doen ze allemaal gek. Een Chinees trok flap schoenen aan en nu trekt er een heel leger van Donald Duck lookalikes de berg op met van die oranje flap schoenen. Wij krijgen een aanval van plaatsvervangende schaamte.