De Laos Loop en Mekong valleien

Vanuit het noorden komen we op de voor backpackers geliefde Laos loop, die je goed op een scooter of brommertje kan doen. Wij beginnen bij de Konglor cave. Je zou zeggen wat is nu aan zo'n cave. Maar deze heeft toch weer iets speciaals. Het is een boottocht - op de in- en uitgang na, vooral in het donker dus - op een riviertje dat 7 km lang onder een hoge karstberg doorstroomt, met uitstappunten bij stalactieten en -mieten zoals we doorgaans gewend zijn. Daar komt nog bij dat we eerst een kilometer door een tropische regenbui moeten lopen om er te komen en het materiaal (een lekke boot) en de bootbestuurders niet optimaal in vorm (1 botsing) zijn, wat het tot een avontuurlijk programma maakt. We zijn blij als we weer veilig in onze auto zitten.

De rest van de loop is ook erg mooi door de beboste heuvels, vlak langs de voormalige Ho Chi Min trail dicht bij Vietnam en langs een aantal stuwmeren in zijrivieren van de Mekong. Zijriviertjes waarbij de Rijn in het niet valt. We rijden uiteindelijk door een prachtig landschap met karstbergen met vruchtbare rijstvelden daartussen en komen dan aan in Thakhek. Daar ontmoeten we de andere overlanders die ook door Dim Sum begeleidt worden en kunnen de losse bouten van de linker achteras van Roadrunner fixen (bleken afgebroken, wellicht verergerd door al die bochten Laos).

In Thakek eten we lekker Frans aan de Mekong boulevard met uitzicht op Thailand, waar we ook nog hopen te belanden. De laatste etappes zijn langs de Mekong en dus plat en recht (!). We bezoeken de eerste Khmer tempel of beter gezegd ruine: Wat Phu Champasak (begin 9e eeuw). Prachtig gelegen met uitzicht over de Mekomg vallei. Het doet ons denken aan de Egyptische tempels met uitzicht over de Nijl. Deze was echter eens overwoekerd door het oerwoud en door waarschijnlijk de Fransen weer uitgegraven.

In het zuiden waar we ons nu bevinden is het wat warmer en vooral vochtiger. We zitten intussen op maar 200 meter hoogte, de temperatuur is dik boven de dertig en het vochtigheidsgehalte is nu meestal 99.9% of meer. Rondom zie je alleen natte, dampende rijstvelden met af en toe een buffel, die verkoeling zoekt in het water. Bij een kleine wandeling breekt het zweet je overal uit en moet je aan het bier. Elke dag kunnen we de bezwete zoute kleren bij de was gooien. Het is vreselijk afzien. Het rijden met af en toe de aircon aan wordt steeds aantrekkelijker. Het verblijven veel in guesthouses ook, mits er aircon is. En het kan want het leven in Laos is voor ons goedkoop, voor een tientje slaap je met aircon en voor vijf euro kun je prima eten. Kortom we staan intussen op met een zweetmomentje, vervolgens transpireren wij lekker door tot de lunch waarna we ons vol toeleggen op gutsen eindigend al soppend tegen de avond. Genieten dus. Op een of andere manier lijken de Laotianen er minder last van te hebben (we zijn daar wel jaloers op).

De laatste twee dagen logeren we op een van de grotere eilanden in de 4000 eilandenrijk. We maken een leuke boottocht naar de qua volume water gigantische watervallen, we zien een aantal Irrawaddy dolfijnen, we zien ook hoe "ontdekkingsreiziger Gauthier" die de Mekong voor de Fransen in kaart bracht tot Dali in China aan toe, het idee aandroeg om de Mekong geheel bevaarbaar te maken. Na enkele vergeefse pogingen om tegen de watervallen op te varen is besloten om een stukje spoorrails aan te leggen waarop de treinen de boten of hun vracht stroomopwaarts konden brengen. 

 In ons ticket voor ons bootreisje zat besloten dat we ook op een fiets deze route konden afleggen. De kwaliteit maar vooral de grootte van de fietsen liet wat te wensen over. Die was zodanig dat peddelen beter ging dan fietsen, behalve dat de plassen modder nogal diep waren na die enorme bui van de vorige avond.

Frus hoefde niet te remmen; dat deed de fiets zelf al en Ipo’s ketting liep eraf. Nu we toch bezig zijn, de boot naar de dolfijnen lekte zodanig dat de “kapitein” meer met hozen dan met sturen bezig was. Onze boot naar huis gaf de geest halverwege de terugtocht. De reparatie crew moest van verre komen en het resultaat was dat we na een tocht in het pikkedonker op de Mekong diep in de nacht thuiskwamen. Moe maar voldaan zoals dat in reistermen heet.