Grensperikelen

Wij waren elkaar al aan het feliciteren met de snelheid waarmee we opschoten. Met medelijden keken we naar de 25 km lange file van voornamelijk vrachtwagens voor de Oostenrijkse grens met Hongarije(zo makkelijk kom je Europa toch niet in). Gelukkig stond hij aan de andere kant. Daarna kwamen we bij de grens Servië-Bulgarije.  Ipo koos rij nr 1 en daar stonden we ongeveer drie kwartier voor we door kregen dat de douaneman echt niet meer terug kwam. Om van rij 1 naar rij 2 te wisselen is niet moeilijk met een 2.5 ton zware Landcruiser als je bereidt bent de boze blikken en luide verwensingen voor lief te nemen. En dat waren wij. Na een tergend lange tijd stonden we vooraan bij de slagboom toen de vrouwelijk douanier het tijd vond om buiten het hokje een sigaretje te gaan roken en het contact te herstellen met al haar vrienden op Facebook.

Na het passeren van de Servië-Bulgarije grens was duidelijk dat we Turkije niet meer in 4 dagen gingen halen en we besloten om onszelf te trakteren op een lekkere Souvlaki in Griekenland wat ook ongeveer op de route ligt. Maar zoals altijd “de mens wikt en God beschikt” en die had besloten om vlak voor ons een vrachtwagen in het ravijn te laten rijden waardoor we wederom uren lang vast zaten om de huldiensten hun werk te laten doen. Overigens begrepen we dat de chauffeur het overleefd heeft, iets wat niet gezegd kan worden van zijn vrachtauto. Die nacht hebben we aan een idyllisch klaterend riviertje midden in het bos vrij gekampeerd dankbaar dat het de vrachtwagen was en niet wij. En de Souvlaki werd nasi, ook lekker.

De volgende dag zijn we door Griekenland gesneld en bereikten we de laatste grens met Turkije. Daar kregen we het bijna aan de stok met de andere rij omdat we per ongeluk voordrongen. Iedereen was natuurlijk wat geprikkeld en wilde na een uur wachten en papieren laten zien en stempels zetten zo snel mogelijk thuis zijn voor Suikerfeest. Wij kwamen ook soepel Turkije binnen zonder het digitale visum te hoeven laten zien of in te leveren. Vanaf nu kunnen we ons in het echte vakantieritme begeven: tempo doeloe dus.