In Samsun komen we op de stadscamping aan de Zwarte Zee (en de rondweg) de eerste andere overlanders tegen. Dit zijn vier studenten die in rap tempo in een Tyota Landcruiser en tentjes naar Ulan Bator rijden om deze aldaar achter te laten als ambulancewagen. Zij zijn maken deel uit van een ralley met nog 15 andere wagens. Onze planning is rustiger, maar misschien komen we ze in Baku nog tegen wachtend op de boot naar Turkmenistan….Onze tocht gaat verder langs de drukke, bergachtige en groene kust waar we een strandmiddagje hebben, genieten van het Turkse strandleven, zwemmen in de niet zo zoute Zwarte zee water en aan het eind van de dag alleen op het strand overblijven om te overnachten met uitzicht op zee. Terwijl wij rustig sliepen horen we volgende dag via berichten van het thuisfront dat er de mislukte? ‘staatsgreep’ plaatsvond. Ook de volgende dagen merkten wij er niets van behalve het toegenomen vertoon van vlaggen op auto’s bedrijven en huizen
Dan blijkt al snel dat de onderdelen helaas niet van het juiste model Landcruiser te zijn en dat ook de bestelling uit Nederland minstens een week op zich gaat laten wachten. Wat nu? We kunnen gelukkig wel doorrijden als we op lange steile hellingen maar rustig aan doen, maar het moet toch een keer opgelost. Een poging de Nederlandse onderdelen naar Baku door te sturen is ook niet haalbaar. We moeten in de Caucasus maar een nieuwe poging doen…
Lichtpuntje van de dag is dat Toyota toch in Trabson een juiste kruiskoppeling op de kop weet te tikken. Deze wordt voor een vriendenprijsje gemonteerd, terwijl wij mee mogen lunchen met het Toyota personeel waar de staatsgreep natuurlijk onder deel van het gesprek is. We zijn in ieder geval af van een licht rammelende aandrijfas.
In de tussentijd hebben Frus en Liesbeth hebben een mooie wandeling naar het klooster van Sumela hoog in de bergen kunnen maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten